NRC-krantenbezorger dupeert journalist

Krantenjongen niet betrouwbaar? 
Journalistiek ondergeschikt!

Menigmaal werd ik onaangenaam verrast door de krantenbezorger van de NRC, die mijn brievenbus voorbijreed. Een impressie over een verloren strijd tegen de bureaucratische uitgeverijen van de NRC.

Zaterdag

Elke zaterdagmorgen ben ik in blijde afwachting van de zaterdageditie van de NRC. Natuurlijk kan ik alle nieuws gevarieerder, gekleurder en sneller bij diverse aanbieders van het internet halen, maar ik ben nog een beetje van de oude stempel en heb graag een krant op mijn redelijk ruim bemeten eettafel. Als kind had ik niet zo'n eettafel en lag ik bij mijn ouders op zaterdagmorgen op de grond de krant uitgespreid uitgebreid te lezen. In de winter lekker voor de kachel. Misschien kan je zeggen dat ik met name in het weekend een krantenlezer ben uit nostalgische overwegingen. Heerlijk!

De krant in de brievenbus?

Het probleem is dat mijn krantenbezorger een warhoofd is. Hij stopt de krant op de doordeweekse dagen niet bij mij in de bus en hij vindt dat hij mijn brievenbus soms ook op zaterdag kan voorbijrijden. Hij heeft wel een briefje waarop alle wijzigingen staan en er staat dus ook dat hij bij mij op zaterdag de krant moeten laten binnenglijden. Het zijn van die briefjes om het geheugen op te frissen, net zoals de lijsten die het schoonmaakpersoneel van hotels elke ochtend krijgt om te zien in welke kamers alleen de bedden moeten worden opgemaakt of dat ook de hele kamer moet worden schoongemaakt. Dat is - vind ik - al heel wat moeilijker uit te vogelen dan een krant wel of niet in een brievenbus te stoppen.

Brommertje

Nadat de krantenjongen een paar keer had laten blijken dat zijn gedachten ook niet door een geplande (brom-)fietsroute waren op te frissen, verzamelde ik de moed om op de door mij uitgekozen zaterdagmorgen eens naar buiten te blijven kijken wanneer hij weer mijn huis zou voorbijrijden. Hij is vroeg deze keer. Ik hoor in de verte, aan de overkant van de straat al het geluid van zijn brommertje. Ik besluit hem op te wachten en desnoods het portiek in te trekken. Zal je net zien, gaat m'n GSM. De autodealer zegt dat mijn auto klaar is; gelukkig, net voor het weekend. Als ik het gesprek beëindig is het precies half twaalf in de morgen en hoor ik het brommertje van de NRC-krantenman mijn huis voorbij rijden. Ik zie hem in een ooghoek de hoek om scheuren. Zo hard rijdt hij anders nooit.

NRC-klantenservice

Geen krant, niet aan tafel lekker lezen en zeker niet op mijn buik voor de kachel. Dat is balen, zeker als je je er op hebt verheugd. Dan zal ik direct de klantenservice van de NRC moeten bellen of mailen en een bezorgklacht moeten indienen. Dan mag ik beslist ook niet vergeten een vinkje te zetten in het vakje waarin ik aangeef dat ik de krant wil "nabezorgd" krijgen, want het is geen automatisme dat de klantenservice weet dat je die krant natuurlijk wilt hebben. Nou, vergeet het maar zegt NRC-klantenservice: "U bent te vroeg, u kunt pas een bezorgklacht indienen nadat de uiterste bezorgtermijn is verstreken en dat is 13:00 uur op zaterdagmorgen".

Dat er regels zijn voor de nabezorging van een krant kan ik mij voorstellen; er zullen immers genoeg mensen zijn die heel kleinzerig met de stopwatch in de hand klaar staan om te bellen, ook als het sneeuwt en het glad is op de weg. Ja, maar...ik zie die jongen op zijn brommer al mijn straat uitrijden en ik denk niet dat hij terugkomt om speciaal bij mij die ene krant alsnog te bezorgen. En dan blijkt ineens "de krant" een log en ambtelijk instituut te zijn en nog dom ook. "Sorry, meneer...."

Opzeggen

Nu is het genoeg. Ik ga opzeggen, nadat ik nu voor de zoveelste keer de krantenbrommer mijn huis heb zien voorbijrijden en ik ook geen krant krijg nabezorgd. De klap op de vuurpijl is dat de NRC zegt dat het voor de abonnee het gemakkelijkst is om per telefoon op te zeggen en anders met redenen omkleed per brief. Waarom met redenen omkleed? Er is mij ook niet gevraagd naar de reden waarom ik mij als abonnee heb aangemeld. Dus van bijvoorbeeld een nulmeting kan geen sprake zijn.

Trouwens, dat bellen met de klantenservice valt behoorlijk tegen. Eerst moet je je door een keuzemenu worstelen en een gewenste voorkeur intoetsen, waarna een mevrouw of meneer van een callcenter je verhaal aanhoort en je tot slot wordt doorverwezen naar een klachtenafdeling. Klaar? Nee want die afdeling zal jou wel terugbellen, een keer. Wanneer? Dat weten ze ook niet. En je abonnement is nog steeds niet opgezegd. "Ik wil gewoon de krant op een eenvoudige manier opzeggen zoals ik ook abonnee ben geworden". Dat lijkt onmogelijk!

Na zo'n niet naar wens verlopen telefoongesprek - in mijn geval op woensdag - krijg je plompverloren met "de post' op donderdag alsnog "spontaan" de wel erg oude krant van afgelopen zaterdag, met nog ouder nieuws, in je brievenbus. Op zich een gebaar van de NRC waaraan andere kranten een voorbeeld zouden kunnen nemen. Maar je gaat toch denken; "als ik nou niet had gebeld"?

Journalist verliest zijn baan

Maar... klantenservice, journalisten het brood uit de mond stoten is dom.

Wattuh?

Het is zo logisch als wat. Wanneer de krant niet wordt bezorgd ben je teleurgesteld en een beetje pissig omdat je erachter heen moet bellen of mailen. Als dan de krant niet wordt of kan worden nabezorgd wordt je al een beetje boos, zeker ook omdat je je betaalde abonnementsgeld niet of niet automatische terugkrijgt. Je betaalt een paar euro voor een snack bij de automatiek en dan blijkt het vakje leeg te zijn; eigen schuld?

De krant wordt niet nabezorgd, je krijgt je geld niet terug, de week erop vergeet die krantenjongen weer zijn loopbriefje te raadplegen. Wat gebeurt er dan logischerwijs? Je zegt de krant op! Als meer of steeds meer mensen dat doen krijgt de krant steeds minder vaste inkomsten en zal uiteindelijk de journalist zijn werk verliezen. Misschien wat grote stappen in één keer en sla ik wat kleine stapjes over, maar dit is natuurlijk wel het eindresultaat. 

Bedankt krantenjongen, bedankt klantenservice.

Nou als deze gang van zaken geen slechts nieuws is voor een hardwerkende journalist, dan weet ik het niet meer. Tenminste als iemand bij de klantenservice mij nog kan volgen?
Zal ik ze toch nog een briefje sturen?